Een paar jaar terug verscheen er vanuit het niets de clip Video Games van ene Lana del Rey op diverse blogs. De allerhipste indiekids doken er massaal boven op, maar lieten de zangeres net zo makkelijk weer vallen toen er geruchten kwamen over een major platenmaatschappij en een vader die veel geld in de carrière van zijn dochter gestoken had. In 2012 verscheen haar debuutalbum Born to die dat gemengde reacties ontving. Toch wist ze dankzij haar sterke video’s een sterk beeld neer te zetten. Deze maand verscheen haar tweede album getiteld Ultraviolence. Op Ultraviolence weet Del Rey diezelfde nostalgische sfeer te vangen in haar muziek. Door het hele album heen klinkt een hang naar het verleden, het zit vol met verwijzingen naar Amerikaanse benzineslurpers, drugs, juwelen en problematische relaties. De vocalen van Del Rey klinken als die van een jazzzangeres in een rokerige kroeg. Zwoel en vol verlangen, maar tegelijkertijd getormenteerd, theatraal en vol pathos. Ze wilde voor dit album eigenlijk met Lou Reed samenwerken en de zangeres flirt dan ook met Velvet Underground-invloeden. Bovenal weet ze haar imago te cultiveren. De eerste single heet Shades of Cool. Een fraaie song die op het eind zijn ontlading krijgt. De song is geschreven door Rick Nowels, eerder medeverantwoordelijk voor de liedjes Summertime Sadness en Young And Beautiful van Del Rey. Shades of Cool kwam afgelopen week binnen in de Free40 op nummer 28.
